Άμα οι Κυπραίοι εν εξωτερικό...

Σήμερα εν ήταν να γράψω τίποτε. Αλλά εννά γράψω μόνο και μόνο επειδή διαβάζουν και μερικοί το blog και ενδιαφέρονται τι κάνω (ελπίζω).

Που λετε. Σήμερα ξύπνησα κεφάτη. Κάτι επίεν να με πιάσει αλλά εσηκώθηκα και εγλίππαρα την. Έφαα το πρόγευμα μου, (τσάι τούντην φορά ποτέ ξανά καφέ μετά τα εχτεσινά) και έπιασα το λεωφορείο να παω τράπεζα. Το ραντεβού ήταν για τις 11 το πρωί. 11 παρά 5 εκατέβηκα σε λάθος στάση και δεν είχα ιδέα που ήμουν. Έπιασα τηλέφωνο τζίνην που μου εκανόνισε το ραντεβού. Έτσι και έτσι λαλώ της τι να κάμω? (έχει μια ταπέλλα που γράφει Πάφος 10 χιλιόμετρα τι να κάμω?). Τελικά στο τέλος ήταν όλα ΟΚ. Άνοιξα και λογαριασμό να έρκεται το τσεκκούι κάθε μήνα μια χαρά.

Τωρά γιατί ο τίτλος του post εν έτσι. Η φίλη μιας φίλης (την φίλη ω φίλη) μένει Γενεύη. Έπιασα την γεναίκα τηλέφωνο (εχτές που ήμουν χάλια) και λεει μου μεν ανησυχείς για τίποτε εννά βρεθούμε αύριο (σήμερα). Εβρεθήκαμε σε ένα κατάστημα είπαμε τες κουβέντες μας, εγνώρισεν μου και κάτι άλλες Κυπραίες και το πιο σημαντικό. Επίαμεν σπίτι της και έκαμε φαΐ. Στην κατάσταση που ήμουν βασικά (2 μέρες με σάντουιτς του Migros) έτρωα τα πάντα αλλά η carbonara της ήταν πολλά καλή. Εννά φκούμε και το Σάββατο να παμε βόλτες πάλε. Το πιο σημαντικό είναι πως έχω ένα πλάσμα να πιάνω τηλέφωνο άμα χρειαστώ κάτι. Έπιασα και τηλέφωνο εκείνη για το σπίτι. Συνεννόηση πλήρης. Θέλω να δω το σπίτι πριν υπογράψω λεω της. (Το καλό τούτου του blog είναι πως μαθαίνω να γράφω στα ελληνικά. Άτε και στο επόμενο να μάθω να βάλλω και τόνους). Εννά υπογράψει και η δουλεία λεει μου οπόταν μεν ανησυχείς. Οκ ακούσαμεν το και τούτο. Έχω την τηλεόραση να παίζει και λεει πως οι δέκα εντολές ήταν πάνω σε πλάκες από ζαφείρι. Οκ....

Αύριο μετακομίζω είπαμε. Τι να εν το πρώτο πράμα που θα μαγειρέψω? Κάτι εννά σκεφτώ. Είμαι καλά αλλά επεθύμησα την οικογένεια μου πολλά... Έπιασε τηλέφωνο και το χτεσινό παιδί να παμε για καφέ αλλά εν εμπορούσα... Να τον καλέσω καμιά μέρα για φαΐ τωρά που εννά μπορώ. Μουσακά κανένας?